بزرگنمايي:

پیام خوزستان - اهواز - مدتی است که در جریان مسابقات فوتبال سکوهای ورزشگاهها به محلی برای فحاشی ، بد اخلاقی و تنش تبدیل شده تا کام تماشاگران واقعی تلخ شود.
در میان رشته های مختلف ورزشی فوتبال به لحاظ برخورداری از جذابیت ها و هیجانات فراوان توجه طیفهای مختلف جامعه را به خود معطوف ساخته و جنبه های فرهنگی، اقتصادی و حتی سیاسی فوتبال، این رشته را به عنوان یک صنعت در جهان مطرح کرده است.
وجود چهار تیم لیگ برتری خوزستان نشان از توان و پتانسیل بالای استان در ورزش کشور است و تماشاگران خوزستانی باید بدانند که هر موقع با اتحاد و همدلی و به دور از پرخاشگری از تیم شان حمایت کردند شاهد نتایج خوبی بوده اند و تیم های استان در نتیجه گیری بسیار موفق تر ظاهر شده اند.
هر چند مسئولان هیأت فوتبال استان و فدراسیون فوتبال می توانند با برنامه ریزی مناسب و حذف عوامل مزاحم، میزان وقوع رفتارهای پرخاشگرانه را در بین هواداران مشتاق و علاقه مند به حداقل برسانند.
ساختار نامناسب و کمبود امکانات در ورزشگاه ها، اشتباهات داوری، ضعف در مدیریت برگزاری مسابقات و حاشیه سازی مطبوعات، مهمترین علل بروز پرخاشگری در تماشاگران فوتبال می باشد.
خشونت گرایی تماشاگران فوتبال در کشور ما هنوز در حدی نیست که به مثابه یک بحران یا معضل اجتماعی بررسی شود اما اگر این پدیده تعریف، سازماندهی و به شیوه های مناسب نظارت و کنترل نشود، در دراز مدت پتانسیل ایجاد بحران را دارد.
متاسفانه در دو دهه اخیر به مراتب شاهد اتفاقات بسیاری در ورزشگاه های کشور هستیم اما تاکنون هیچ گونه کار کارشناسی و ملی برای حل این مشکل انجام نشده بلکه بیشتر به دنبال راه حل کوتاه مدت هستیم که تنها مسکن است.
چنین رخدادهایی در اغلب ورزشگاه های جهان وجود دارد اما آن ها در طی سالیان اخیر ساز و کارهای مناسبی برای حل این موضوع طراحی کرده اند تا بتوانند آن را کنترل و کاهش دهند و در این زمینه هم موفق بوده اند.
عوامل بسیاری از جمله بحث فرهنگ سازی، مدارس، لیدرها، باشگاه ها و برنامه ریزی بلند مدت برای کنترل این گونه پرخاشگری ها موثر می باشد.
اکنون شرایط به گونه ای است که یک عده تماشاگرنما احساس می کنند در ورزشگاه ها می توانند به صورت کلامی و جسمی خشونت به خرج دهند چیزی که بیرون از ورزشگاه برای آن ها رخ نمی دهد.
ورزشگاه ها یک مکان اجتماعی هستند که در نوع خود قداست دارند اما یک عده افراد به خود اجازه می دهند که دست به هر کاری زده و به شدیدترین شکل خشونت را چاشنی کار خود کنند.
اصلاح فضاهای فرهنگی ورزش ما نیاز به یک امر فراسازمانی دارد و هر ارگانی اگر بخواهد وظایف خود را به گردن دیگری بیاندازد، دردی را دوا نمی کند.
باید در کوتاه مدت از اهرم های بازدارنده استفاده شود تا فضاهای ورزشگاه ها قدری اصلاح شود اما در بلند مدت نیاز به فرهنگ سازی است و همه دستگاه های ذی ربط باید به میدان بیایند تا خانواده ها با آرامش خیال فرزندان شان را روانه ورزشگاه ها کنند.
فضایی که اکنون بر ورزشگاه های ما حاکم است فرهنگی و تربیتی نیست لذا باید نسبت به آگاهی بخشی تماشاگرانی که به ورزشگاه ها ورود پیدا می کنند تلاش کرد.
همچنین انتظار می رود که دستگاه های مربوطه با کسانی که رفتارهایی در شان و جایگاه جامعه و ورزش ما انجام نمی دهند برخورد کنند تا سرمایه های ورزشی به هدر نرود.
گاهی افراد وقتی در گروهی قرارمی گیرند کارهایی انجام می دهند که به تنهایی هرگز حاضر به انجام این کارها نیستند لذا باید برای این موضوع نسخه فرهنگی و فرهنگ سازی را اجرا کرد.
محمد شاکری
9879/6064