چاپ

پیام خوزستان - ایسنا/خوزستان به باور عضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز؛ در تاریخ ادبیات ما ادبیات پایداری، ادبیات دفاع از دین و میهن در برابر بیگانگان و متجاوزان بوده است. از این رو، مهم‌ترین سند کهن ما در ادب پایداری شاهنامه فردوسی است.

منوچهر جوکار در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: در شاهنامه ـ چه در بخش‌های اسطوره‌ای و حماسی و چه تاریخی ـ دفاع مردم ایران از کیان ملی و دینی خود در مقابل بیگانگان متجاوز از مهم‌ترین موضوعات این کتاب گران‌سنگ است.
وی با بیان این که ادبیات پایداری با جنگ نسبت محکمی دارد و معمولا در جنگ‌ها است که فرصت شکل‌گیری آثار ادبیات پایداری به وجود می‌آید خاطرنشان کرد: در دوره‌های پس از شاهنامه نیز همچون روزگار حمله مغول و جنگ با متجاوزان روس و عثمانی و... گرچه نه به گستردگی و ژرفای شاهنامه برخی از شاعران و نویسندگان آثاری در حوزه مقاومت ایرانیان در برابر بیگانگان خلق کردند که همگی نشانگر اهمیت و اصالت این ژانر ادبی در نزد ایرانیان است.
او که به مناسب هفته دفاع مقدس سخن می‌گفت با اشاره به این که ادبیات پایداری در تاریخ و فرهنگ ایران سابقه دیرینه‌ای دارد یادآوری کرد: از روزگاران کهن که ما ایرانیان برای ایجاد و تثبیت و حفظ حاکمیت خویش بر این سرزمین و پاسداری از دین و آیین و میهن، مورد تهدید و تعدی دشمنان بوده‌ایم و ایستادگی کرده‌ایم و جنگیده‌ایم ادبیات پایداری از همان زمان شکل گرفته است.
جوکار گفت: شعری که در دفاع از کشور و تجلیل از جنگاوران سروده می‌شد، کتابی که این وقایع را به صورت داستان و تاریخ ثبت و ضبط می‌کرد و سرودی که حماسه مقاومت مردم با آن زمزمه می‌شد همه در شمار مظاهر ادبیات پایداری محسوب می‌شوند.
عضو هیات علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید چمران اهواز با اشاره به خلق آثار ادب مقاومت در دوره‌های تاریخی مختلف اظهار کرد: در دوره مشروطه و پس از آن شکل دیگری از ادبیات پایداری را این بار در مقابله با استعمار خارجی از یک سو و استبداد داخلی از سوی دیگر شاهد هستیم. پس از آن نیز به ادبیات پایداری در انقلاب اسلامی و هشت سال دفاع مقدس می‌رسیم که از حیث تنوع موضوعات و مضامین و فرم ارایه بی‌مانند است.
این شاعر و داستان‌نویس با بیان این که ادبیات پایداری همچنان خوانندگان مخصوص به خود را دارد گفت: بخش دیگری از ادبیات پایداری ما فراتر از مرزهای ایران را موضوع خود کرده است و هر جا که استعمار نو و استبداد نو (از نوع فرهنگی و افراط‌گرایی مذهبی سلفی) وجود داشته باشد شاعران و نویسندگان حوزه ادبیات پایداری در آن ورود کرده‌اند که نمونه‌هایش در مورد فلسطین و لبنان و افغانستان و ظهور تندروهای داعشی و نظیر آنها درخور ذکر است.
انتهای پیام