پیام
خوزستان - سیما فردوسی در پاسخ به این پرسش که « چرا کودکان لجبازی می‌کنند و فرق لجبازی و کنجکاوی آنها چیست؟ »،گفت: در دو مقطع از سن کودکان و نوجوانان این حالت را می‌بینیم. یکی سن 3- 4 سالگی است که وقتی به کودک می‌گویید این کار را انجام نده، عمدا می‌خواهد این کار را انجام دهد.
وی ادامه داد:بزرگترها اسم این کار را لجبازی می‌گذارند اما در واقع کودک قصد آزار دادن ما را ندارد، بلکه می‌خواهد محیط پیرامون خود را بشناسد و به کشف پیرامون خود بپردازد.
این استاد روانشناسی دانشگاه شهید بهشتی یادآور شد: وقتی شما به کودک می‌گویید به این دست نزن، در فکر کودک این است که اگر من دست بزنم چه اتفاقی می‌افتد؟
فردوسی اضافه کرد: کودک می‌گوید ببینم دست بزنم چه اتفاقی می‌افتد و این همان حس کنجکاوی است؛بنابراین قصد آزار رساندن ندارد، بلکه کودک تجربه ندارد و می‌خواهد تجربه کند، روابط را بسنجد و ببیند چه اتفاقی می‌افتد.
وی متذکر شد: این لجبازی و به بیان بهتر کنجکاوی کودک معمولا از سه سالگی شروع می‌شود و این موضوع تا پایان چهار سالگی وجود دارد و کم کم منطقی تر شده و وارد فاز دیگر رشدی می‌شود.
این استاد روانشناسی دانشگاه شهید بهشتی یادآور شد: خیلی راحت والدین می‌توانند با این کودک کنار بیایند تا اینکه به سن نوجوانی برسد. در دوره نوجوانی که از 12 سالگی شروع می‌شود قصد آزار و لجبازی کردن که بخواهد عمدی باشد را ندارد؛ بلکه در این نیز دوره می‌خواهد استقلال خود را نشان دهد، به دنبال کسب یک هویت مستقل است و می‌خواهد بگوید بنده صاحب رای هستم.
فردوسی متذکر شد: نوجوان می خواهد بگوید خودم فکر و تشخیص دارم و قرار نیست هرچه شما والدین بگویید بله بگویم؛ چون در کسب هویت و استقلال خود هنوز ناشیانه عمل می‌کند و تازه وارد این فاز شده فکر می‌کند باید خلاف جهت والدین حرکت کند و اگر والدین چیزی را تایید کنند، این را تکذیب کند. در واقع فکر می کند با این عمل می تواند خود را اثبات کند و بگوید شخصیت و هویت مستقل دارم.
وی تاکید کرد: باید متوجه باشیم اینها از خصوصیات دوره نوجوانی است و اجازه ندهیم و محیطی فراهم کنیم تا اینها تکرار نشود؛چون اگر خیلی تکرار شود عادت می‌شود و جزو شخصیت فرد قرار می‌گیرد و در کل فردی لجوج شود؛ نباید سر به سر نوجوانان بگذاریم و این موضوع را مدیریت کنیم.