پیام خوزستان - لباس نظامی، لباسی یک‌شکل و خاص است که نظامیان را از غیر نظامیان متمایز می‌کند.
هر کشوری لباس نظامی برای ارتش خود دارد و لباس‌های نظامی برای سربازان ارزش زیادی دارد و به انضباط آنها کمک می‌کند و احساس وابسته‌بودن به پرچم و کشور را در آنان تقویت می‌کند.
با وجود این، گاهی برخی لباس‌های نظامی در طول تاریخ، راحتی ممکن را ندارند و حتی برای جان سربازان خطرناکند. این اتفاق قبلا رخ داده در این گزارش با برخی لباس‌های نظامی که منجر به مرگ سربازان شده‌اند بیشتر آشنا شوید:
کت‌های قرمز، سربازان را به اهداف دم دستی تبدیل کرد
کت‌های قرمز در اواخر قرن هفدهم به عنوان لباس نظامی برای سربازان انگلیسی انتخاب شد و تا پایان قرن نوزدهم، این رنگ برای سربازان باقی ماند و در نهایت به لباس نظامی خاکی‌رنگ تغییر کرد.
علت این تغییر، تلفات سنگین ارتش بریتانیا در جنگ اول بوئر در آفریقای جنوبی (1880-1881) بود، انگلیسی‌ها به این نتیجه رسیدند که کت‌های قرمز سربازان، باعث می‌شود تا دشمنان آنان را به راحتی شناسایی کرده و آماج قرار دهند.

نقاشی نیروهای انگلیسی در نبرد بنکر هیل
لباس نظامی جدید محبوبیت زیادی پیدا کرد.
از لباس خاکی برای محافظت از سربازان انگلیسی در جنگ جهانی اول استفاده شد، آنها برخلاف سربازان فرانسوی که شلوار قرمز می پوشیدند، توانستند پنهان شوند و خود را استتار کنند.
پوشیدن شلوار قرمز در برابر سلاح‌های مدرن اشتباه محض است
در جنگ جهانی اول در سال 1914، اکثر کشور‌های اروپایی لباس‌های رنگ جیغ خود را به رنگ خاکستری و خنثی تغییر داده بودند تا استتار کنند و از سربازان خود برای تبدیل شدن به اهداف آسان تک تیرانداز‌ها جلوگیری کنند.
با این حال، در مورد فرانسه، آن‌ها شلوار قرمز روشن سربازان خود را تغییر نداده بودند.
آدولف مسیمی، وزیر جنگ فرانسه، پس از بازدید از جبهه جنگ بالکان (1912-1913) مزایای سربازان بلغاری را در رنگ خنثی لباس آن‌ها ارزیابی کردند. آن‌ها دریافتند شلوار‌های قرمز ارتش فرانسه با جنگ‌های تکنولوژیکی و ظهور توپخانه و مسلسل‌های سنگین همخوانی ندارد و آن‌ها را در برابر تیراندازی دشمنان، آسیب پذیر میکند.

با وجود تقاضای تغییر لباس، سربازان فرانسوی تا سال 1887 با شلوار قرمز در میادین نبرد حاضر شدند، زیرا تغییر لباس با مخالفت شدید مطبوعات عمومی روبرو شد؛ آن‌ها روحیه جنگندگی سربازان فرانسوی را با شکوه و عظمت لباس نظامی و سابقه پیروزی‌های آن‌ها پیوند دادند.
شلوار قرمز لباس نظامی سربازان فرانسوی، در جنگ جهانی اول همچنان بر تن سربازان باقی ماند. در سال 1902 نمونه‌هایی تولید شد که در آن ارتش فرانسه از رنگ‌های خنثی (خاکستری و سبز) به طور آزمایشی استفاده کرد، اما بدون استفاده رسمی از آنها؛ و با ظهور جنگ، فرماندهان ارتش احساس کردند که تغییر رسمی شتابزده لباس ممکن است توسط دشمن ترس تفسیر شود؛ بنابراین شلوار قرمز سربازان تا سال 1915 بتقی ماند و، پس از کشته شدن صد‌ها هزار سرباز فرانسوی، به طور رسمی تغییر نمود، زیرا شلوار قرمز روشن آن‌ها را به یک هدف آسان برای مسلسل‌های آلمان تبدیل کرده بود.
لباس های نازک نظامی سربازان را در معرض یخبندان مرگبار قرار می‌داد

در طول جنگ جهانی دوم، آلمان نازی عملیات بارباروسا را برای حمله به اتحاد جماهیر شوروی در ژوئن 1941 آغاز کرد و بنیتو موسولینی، رهبر دولت ایتالیا به سربازان ایتالیایی دستور داد در حمله شرکت کنند.
از آنجا که عملیات در تابستان آغاز شد، لژیون آلمان هیچ لباس نظامی زمستانی مانند کلاه پشمی، دستکش و پالتو را به مقر سربازان در روسیه منتقل نکرد. زیرا تصور میکردند حمله قبل از شروع زمستان به سرعت پایان می‌یابد.
با شروع زمستان نتایج وحشتناکی حاصل شد و هزاران سرباز اندام، گوش، بینی، انگشتان و پلک‌های خود را به دلیل سرما از دست دادند. پس از پیروزی آلمانی‌ها در نبرد، نتیجه به شکست تبدیل شد، زیرا روس‌ها توانستند از صفوف آلمان و ایتالیا عبور کرده و نیرو‌ها را مجبور به عقب نشینی کنند.
کلاه های معمولی در آغاز جنگ جهانی اول

در آغاز جنگ جهانی اول، سربازان بدون محافظت واقعی از سر خود در معرکه‌های نبرد شرکت می‌کردند، آن‌ها از کلاه معمولی پارچه‌ای استفاده می‌کردند که باعث افزایش تعداد آسیبسر در بین سربازان در نتیجه برخورد ترکش و تیر می‌شد.
کشور‌ها شروع به جستجوی راهی برای محافظت از سر سربازان کردند و آغاز تغییر زمانی بود که فرانسوی‌ها در اوایل سال 1915 کلاه فولادی را برای سربازان به کار بردند.
بریتانیایی‌ها در کلاه فرانسوی، عیب‌ها و ایراداتی را مشاهده کردند، این کلاه براق و کم عمق بود و باعث شده بود تا سربازان به راحتی شکار بشوند.
آن‌ها تغییراتی روی کلاه ایجاد کردند، در نتیجه کلاه ایمنی "مارک" تولید و سپس اصلاحاتی روی آن‌ها انجام شد. اما موفق‌ترین کلاه ایمنی آلمانی به نام شاتل زغال سنگ بود که به دستور یک پزشک آلمانی طراحی شد که در اوایل جنگ آسیب‌های سر ناشی از ترکش را مطالعه کرده بود.