بزرگنمايي:

پیام خوزستان - ایسنا/خوزستان یک کارشناس فوتبال با اشاره به فراوانی استعدادهای ورزشی به ویژه فوتبال در مناطق روستایی و عشایر، گفت: مسئولان ورزش استان و باشگاه‌های خوزستانی باید استعدادیابی‌های فصلی و سالانه در نقاط روستایی و عشایری را جدی‌تر گرفته تا سبب ورود خیل عظیمی از فوتبالیست‌های توانمند به چرخه فوتبال استان و کشور شوند.

محسن بابادی در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به لزوم پرورش و پیشرفت استعدادها به عنوان عنصر اصلی تداوم ورزش از جمله فوتبال، اظهار کرد: چند عامل در تداوم ورزش، نقش کلیدی دارند. یکی زمان و دیگری امکانات است. اگر یک ورزشکار در سن و سال مناسب شناسایی و روی آن سرمایه‌گذاری شود و آموزش‌های لازم را ببیند، قطعا درجه موفقیتش بیش از زمانی خواهد بود که دیرتر کشف شده و تحت تعلیم قرار بگیرد. پس زمان طلایی در کشف و پرورش یک استعداد بسیار مهم و حیاتی است. اما عنصر مهم دیگر امکانات سخت افزاری و نرم افزاری جهت رشد و ارتقای آن بازیکن مستعد است. اگر خود آن ورزشکار و اطرافیانش به موقع به توانایی‌های بالقوه‌اش پی ببرند، اما امکانات کافی در اختیارشان نباشد، قطعا پیشرفت آن چنانی حاصل نخواهد شد.
وی افزود: آن امکانات نیز می‌تواند مکان و زمین تمرینی، مربی خوب و هر آن چیزی باشد که ورزشکار به واسطه آن بتواند استعدادهای بالقوه‌اش را بالفعل کند. در تمام دنیا این گونه است که در کلانشهرها و شهرهای بزرگ، شرایط رشد و بالندگی یک استعداد بسیار فراهم‌تر از زندگی‌های روستایی و عشایری است. در ایران و خوزستان به عنوان مهد فوتبال خاورمیانه نیز چنین است و با توجه به تعدد روستاها و زندگی عشایری، بسیاری از استعدادها و فوتبالیست‌های کودک، نوجوان و جوان دیده نمی‌شوند. اما مگر می‌شود کودک و نوجوانی که از صبح زود تا ساعات انتهایی عصر در یک زمین کشاورزی با بیل کار می‌کند و در حال آبیاری باغ‌ها، مزارع یا کاشت، داشت و برداشت است، توان و انرژی کافی جهت یک فعالیت ورزشی باکیفیت 2 ساعته را نداشته باشد؟ یا فردی که در حال کوچ و زندگی عشایری است و شاید روزانه ساعت‌ها و ده‌ها کیلومتر پیاده‌روی و کوهپیمایی می‌کند، نتواند در یک فعالیت ورزشی نیز کیفیت‌های بدنی لازم را به نمایش بگذارد؟ پس به لحاظ توان و استعداد بدنی شرایط کاملا در یک فردی که در روستا زندگی می‌کند، فراهم است.
این کارشناس فوتبال خاطر نشان کرد: به طور میانگین روستاییان و عشایر شب‌ها زودتر از افراد شهرنشین به خواب رفته و صبح‌ها نیز زودتر بیدار می‌شوند. پس دومین فاکتور که استراحت کافی، مناسب و به موقع و شبیه شرایط حرفه‌ای یک ورزشکار است را هم دارا هستند. عامل مهم دیگری که علی‌رغم ماشینی شدن زندگی هنوز اصالت و کیفیت خود را در بافت روستایی و عشایری حفظ کرده، کیفیت تغذیه‌ها بوده و به هیچ وجه نمی‌توان منکر سالم‌تر بودن مواد غذایی، آب و هوا و سبک زندگی در میان این اقشار شد. هر چند که دیگر هیچ چیز همچون گذشته نیست و سبک زندگی‌ها تحت تاثیر شرایط امروزی جامعه قرار گرفته است اما هنوز هم می‌توان با در نظر گرفتن شرایط فوق و میانگین فعالیت بالاتر کودکان و نوجوانان روستایی و عشایری که پدیده آپارتمان‌نشینی، بی‌تحرکی، مصرف فست فودها و... در آن‌ها کمتر مشاهده می‌شود، امیدوار بود که استعدادهای آن‌ها شرایط مناسب‌تری برای شکوفا شدن داشته باشند.
وی تاکید کرد: اما با وجود چنین پتانسیل عظیمی، نبود امکانات مناسب، بی‌توجهی مسئولان، عدم دسترسی آسان به شهرها، نبود مربی با کیفیت و دیگر ملاحظات و محدودیت‌ها؛ استعدادهای ورزشی خصوصا فوتبالی در بخش عمده‌ای از این خیل جمعیت روستایی و عشایری نادیده گرفته شده و این گونه می‌شود که علی‌رغم شایستگی از نظرها پنهان می‌مانند. مگر اینکه به صورت کاملا اتفاقی و بر اثر شانس و اقبال زمینه برای به ثمر نشستن یک استعداد از میان این اقشار فراهم شود که درصدش بسیار کم است. پس در این راستا به هیات فوتبال‌ها، اداره ورزش و جوانان استان‌ها و باشگاه‌های مختلف مخصوصا در خوزستان پیشنهاد می‌کنم، استعدادیابی‌های فصلی و سالانه در نقاط روستایی و عشایری را جدی‌تر گرفته و هر چندماه یک بار فراخوان زده و با تست گرفتن از این قشر پرجمعیت، سبب ورود خیل عظیمی از فوتبالیست‌های توانمند به چرخه فوتبال استان و کشور شوند. بازیکنانی کم‌توقع که قطعا خواهند توانست سبک زندگی عمدتا سالم خود را با فوتبال حرفه‌ای پیوند زده و سبب موفقیت تیم‌های مطرح باشگاهی کشور و خوزستان شوند.
بابادی گفت: می‌طلبد که پس از هماهنگی با هیات فوتبال شهرستان‌ها جهت تست‌گیری از علاقه‌مندان تمامی روستاهای اطراف و انجام تست‌های عمومی و اختصاصی، نفرات برگزیده نیز تحت تعلیم و آموزش مقدماتی قرار گرفته تا پس از طی فرآیندی کوتاه مدت، نخبگان جذب باشگاه‌ها و آکادمی‌های فوتبال شوند. پیگیری این موضوع اصلا سخت نیست و تنها کمی برنامه‌ریزی، همت، دلسوزی، پرهیز از بی‌توجهی، اعتقاد و احترام به توانایی روستاییان و عشایر را می‌طلبد.
انتهای پیام