بزرگنمايي:

پیام خوزستان - امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید: گرچه روزه گرفتن سخت و دشوار است، ولی لذت شنیدن این ندای خداوند که می‌فرماید «یا أیها الذین امنوا کتب علیکم الصیام» خستگی روزه را از انسان می‌گیرد: «لذه ما فی النداء أزال تعب العباده والعناء» با شنیدن این ندا عبادت برای ما سهل و روان می‌گردد.
رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله و سلم) در آخرین جمعه ماه شعبان خطبه‌ای ایراد فرمودند که: «یا أیها النّاس آن أنفسکم مرهونه بأعمالکم ففکوها باستغفارکم» مردم شما آزاد نیستید؛ در قفس هستید و نمی‌دانید که در قفس هستید.
گناهان تان شما را در قفس زندانی کرده است. در ماه مبارک رمضان با استغفار، خود را آزاد کنید. انسان گناهکار بدهکار است و بدهکار باید گرو بسپرد. اینجا خانه و زمین را به‌عنوان گرو قبول نمی‌ کنند؛ بلکه جان را به گرو می‌گیرند. آنکه می‌گوید من هر چه بخواهم می‌کنم، هرجا بخواهم می‌روم و هر چه بخواهم می‌گویم، او اسیر است؛ آزاد نیست. گرفتار هوس و آز، برده است نه آزاد. هیچ ارزشی در اسلام به اندازه ارزش آزادی نیست. علی (علیه السلام) می‌فرماید: «من ترک الشهوات کان حرّاً» آزاد کسی است که شهوت‌ها را ترک کند. معصومین (علیهم السلام) در بسیاری از کلمات به ما آموختند که آزاد بشوید. آزاد شدن از دشمن بیرونی چندان مهم نیست. آزاد شدن از دشمن درونی مهم است. راه تشخیص بنده یا آزاد بودن این است که اگر به دلخواه خود عمل می‌کنیم معلوم می‌شود در قفس آز و طمع زندانی هستیم؛ و اگر به خواسته خدای سبحان عمل کنیم، آزاد هستیم. انسان آزاد به غیر خدا نمی‌اندیشد. از برجسته‌ترین وظایف در ماه مبارک رمضان آزاد شدن و رهیدن است. انسان باید این قفس‌ها و میله‌های پولادین را که با دست خود ساخته بشکند. راه آزادی، استغفار و طلب آمرزش است. از این‌رو گفته اند: در شبانه روز چندین بار بگویید «استغفر‌الله ربی وأتوب إلیه». در نماز و غیرنماز برای خود و دیگران طلب آمرزش کنید، نه برای رهایی از آتش و نه برای رفتن به بهشت و متنعم شدن در آن بلکه باید هدف بالاتر از این مسائل باشد. امیرمؤمنان (علیه السلام) در نامه‌ای به مالک اشتر می‌فرماید: «إنّ هذا‌الدین کان أسیراً فی أیدی الأشرار، یعمل فیه بالهوی ویطلب به الدنیا» این دین اسیر دشمنان بود، به میل خود عمل کرده و دنیاطلبی می‌نمودند. کسانی که در دنیا شکست می‌خورند گرفتار اسارت نفس هستند. هم میل به ماندن در دنیا دارند و هم از رها شدن می‌ترسند. اسلام این دو اصل را محکوم و دو اصل اصیل دیگری جایگزین آن کرده است: یکی اینکه به طبیعت دل نبندید، دیگر آنکه از ماورای طبیعت نترسید.
علی (علیه السلام) فرمود: «ألا حرٌّ یدَعُ هذه اللّماظه لأهلها» آیا انسان آزاده‌ای پیدا می‌شود که این مانده لای دندان نسل گذشته را ترک کند؟ آنچه فعلاً به ‌نام دنیا است مانند مقام، مسکن، زمین ، ثروت و... از آنها نسل قبل، استفاده کرده و لای دندانش مانده و امروز به شما رسیده است. آنچه فعلاً در روی زمین است، همه این مقام ها، ثروت ها، اوهام و خیال‌ها، ته مانده و لُماظه‌ای است که انسان آزاده باید آن را رها کند. در قرآن کریم می‌فرماید: «کلُ امرءٍ بما کسب رهین» یا: «کلّ نفس بما کسبت رهینه» همه در گِرو عمل خویش هستند. فقط یک عده آزادند: «إلاّ أصحاب الیمین». اصحاب یمین افرادی هستند که، مصاحب با میمنت و همنشین با یمن و برکتند. چیزی جز برکت از آنها انتظار نمی‌رود و آنها هم کاری جز یمن و برکت ندارند. این بهترین نعمت است که خداوند سبحان ما را به تحصیل آن فرا می‌خواند. ماه رمضان، ماه آزاد شدن است؛ هر روز که می‌گذرد، یک بند از بندهایی که با دست خود تنیده ایم، باید بگسلد تا آزاد شویم. بهترین راه برای آزاد شدن پی بردن به حکمت های عبادات است.