چاپ

پیام خوزستان - اهواز- پایگاه خبری شوشان در یادداشتی به قلم عبدالرزاق پور عاطف مطلبی با عنوان گاهی اوقات مغز انسان سوت می کشد مطلبی را منتشر کرد

گاهی مغز آدمی سوت می‌کشد از این همه ساده‌انگاری و خلاف‌گویی. علی کارونی-خواننده- در برنامه‌ی زنده‌ی شبکه سوم سیما با چفیه‌ی (کوفیه) قرمز حاضر شده و در پاسخ مجری که می‌پرسد: «چفیه‌ی قرمز مگه مالِ ماست؟» می‌گوید: «طایفه‌های زرگان و خسرج اساساً چفیه‌ی قرمز می‌پوشند.»
با یکی از بزرگان طایفه‌ی زرگان تماس گرفتم و مسئله را جویا شدم. ایشان گفت: «در عمر 71 ساله‌ام چنین چیزی ندیده و نشنیده‌ام. چفیه‌ی ما بَگعه (سیاه‌سفید) است.» از طایفه‌ی خسرج نیز پرس‌وجو کردم و ایشان نیز منکر شدند.
علی کارونی در ادامه پا را فراتر می‌گذارد و می‌گوید: «سردار شهید علی هاشمی نیز چفیه‌ی قرمز می‌پوشید.» با آقای سید صباح موسوی، هم‌رزم و راننده‌ی سردار شهید هاشمی تماس گرفتم و طرح موضوع کردم. ایشان گفت: «بنده تمام هشت سال را کنار شهید هاشمی بودم و ندیدم ایشان چفیه‌ی قرمز به سر کنند. گرچه یادم است در عملیات خیبر، بچه‌های اطلاعات چفیه‌هایی با رنگ‌های متفاوت را بین‌مان تقسیم کردند، ولی آن زمان و در آن حال و هوای جنگ، اصلاً رنگ مطرح نبود.»
ولی پس از اتفاقات اوایل دهه‌ی هشتاد، رنگ چفیه بسیار مطرح شد و کسی نمی‌تواند سر مبارکش را زیر برف کند و بگوید چون جوانم، قرمز می‌زنم یا این رنگ شادتر است و جذاب‌تر. سپس با آقای غلامرضا فروغی‌نیا، همرزم دیگر شهید تماس گرفتم. او این گفته را قویاً تکذیب کرد و گفت: «ما از لباس بومی منطقه استفاده می‌کردیم-آنچه مردم می‌پوشیدند- و عرب‌های خوزستان، چفیه‌ی قرمز به سر نمی‌بندند. دیده‌ام که شوشتری‌های قدیم، چفیه‌ی خردلی می‌پوشیدند اما قرمز نه.»
علی کارونی می‌گوید: «مگر می‌شود یک پیرمرد، چفیه قرمز بپوشد؟» گویا ایشان ملک سلمان، پادشاه کنونی عربستان و ملک عبدالله، پادشاه پیشین عربستان و پادشاه پیش از این دو را تاکنون رؤیت نکرده است.
آیا ملک سلمانِ 83 ساله، جوان است که چفیه قرمز (الشماغ) به سر می‌کند؟ این خواننده می‌گوید: «متاسفانه برایمان نمادسازی شده است.» نمی‌دانم منظورشان از نمادسازی دقیقاً چیست؟ آیا او نسبت به نماد و نشانه‌های فرهنگی یک کشور یا قومیت بی‌توجه و بی‌اطلاع است یا خود را به کوچه‌ی علی‌چپ زده می‌زند؟ برای روشن شدن موضوع مثالی می‌زنم، سال گذشته، تیم ملی اردن در اولین دیدار خود در جام ملت‌های آسیا، استرالیا مدافع عنوان قهرمانی را با یک گل شکست داد. هواداران اردنی شادی خود را با اهتزاز چفیه قرمز (الشماغ) نشان دادند. پرسش اینجاست که چرا اردنی‌ها، خوشحالی خود را با اهتزاز چفیه سیاه‌سفید (البگعه) نشان ندادند؟ یا با چفیه آبی‌سفید (الزرگه یا امجوته)؟ یا با چفیه عمانی؟ چون چفیه قرمز ریشه در اردن دارد و این چفیه را نشانه‌ی اردنی‌ها می‌دانند. پادشاه اردن اگر چفیه بر سر می‌گذارد، فقط چفیه قرمز را برمی‌گزیند و اگر بخواهد کراوات ببندد، در اکثر مواقع رنگ قرمز را انتخاب می‌کند.
ناگفته نماند در تک‌عکسی، چفیه قرمز به گردن شهید هاشمی است، چفیه‌ای که بیش‌تر به گردن علی حقیقت، دیگر هم‌رزم شهید دیده می‌شود. با توجه به گفته‌ی آقای موسوی مبنی بر بی‌اهمیت بودن رنگ چفیه در آن زمان و همچنین در بیش‌تر عکس‌ها شهید، چفیه سیاه‌سفید عربی به گردن دارد یا چفیه‌ی بسیجی، عکسی وجود ندارد که شهید چفیه قرمز به سر گذاشته باشد و یادمان نرود بحث سر کوفیه است یعنی چفیه‌ای که بر سر گذاشته شود نه به گردن.
مبارزان فلسطینی، چفیه‌شان - سیاه‌سفید با طرح و نقش و نوع بستن مخصوص به خود را- جهانی کردند و اکنون نماد مقاومت و ایستادگی شده است. جهان، فلسطین را با چفیه‌ای می‌شناسد که یاسر عرفات سال‌ها بر سر داشت تا جایی که در روسیه، به چفیه، «عرفاتکا» می‌گویند.
چفیه قرمز برای اردنی‌ها وارداتی نیست بلکه یادآور اصالت و ریشه‌شان است. همچنین چفیه سیاه‌سفید برای فلسطینی‌ها. خوزستانی‌ها نیز از چفیه سیاه‌سفید در کنار چفیه آبی‌سفید و کاملاً سفید (الغُتره) استفاده می‌کنند اما بی‌تردید چفیه قرمز برای عرب‌های ایران وارداتی است و هنگامی که قومیتی از لباس سنتی ریشه‌دار خویش بهره می‌جوید نیازی به استفاده و ترویج نشانه‌های آن سوی مرزها نمی‌بیند.
علی کارونی در ادامه خواستار برگرداندن نام اولیه برخی شهرها می‌شود. نمی‌دانم یک هنرمند چرا باید در عرصه‌ای جولان دهد که جولانگه‌اش نیست و در مسائلی داد سخن دهد که تخصص و خبره‌ای ندارد. آیا مردمی که جناب خواننده خود را نماینده‌شان می‌داند، هیچ نماینده‌ای در مجلس ندارند تا مطالبات‌شان را پیگیری کند و آیا از هرگونه فعال سیاسی و روزنامه‌نگار و سندیکا بی‌بهره‌اند تا حرف‌شان به گوش آن‌ها که باید، برسد؟ با فرض نبود همه‌ی این‌ها، وظیفه‌ی هنرمند ایراد خطابه‌ی سیاسی نیست و بهتر است با هنرش حرف بزند، کاری که مهدی یراحی در ترانه «پاره‌سنگ» کرد.
6064