پیام خوزستان - زمانی که کلمه دفاع مقدس در هر جایی استفاده می شود، یادآور روزهایی است که بسیاری از مردم کشورمان داوطلبانه به میدان جنگ اعزام می شدند. اعزام های داوطلبانه هزاران نفر برای دفاع از خاک وطن در حالی صورت می گرفت که همه مردم جانشان را کف دستشان گرفته بودند.

اما یک نکته که در مورد جنگ تحمیلی رژیم بعثی به جمهوری اسلامی ایران به چشم می خورد, اصل غافلگیری بود. نیروهای ارتش بعث صدام در روز نخست جنگ تحمیلی نیروهای کشورمان را غافلگیر کرده و تا عمق خاک کشورمان پیشروی کردند، غافلگیری‌ای که زیاد هم به طول نینجامید و رزمندگان ایرانی به خود آمده و ایستادگی کردند؛ یکی از مقاومت‌هایی که هنوز هم به خوبی برای مردم کشورمان روشن نشده، مقاومت 34 روزه تکاوران نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در خرمشهر با دستان خالی در مقابل ارتش تا بن دندان مسلح صدام بود. 

بی‌شک یکی از گروه‌های تاثیرگزار در مقاومت سی‌وچهار روزه خرمشهر در برابر ارتش بعث، تکاوران نیروی دریایی ارتش بودند. کماندوهای نیروی دریایی در آن زمان در کنار پاسداران سپاه و مردم خرمشهر، در برابر بعثیان ایستادند و در این شهر مقاومت کردند. پیش از جنگ نیز در دورانی که جنبش خلق عرب کنترل اوضاع خرمشهر را به نفع خود در دست گرفته بودند و رعب و وحشت زیادی را در دل مردم ایجاد کرده بودند، کماندو‌های نیروی دریایی در کنار مردم خرمشهر بودند.

یکی از تکاوران ارتشی حاضر در مقاومت خرمشهر می گوید که این گروه ضد انقلاب یک بار هم به مقر برادران سپاهی حمله ور شد و 17 نفر از آنان از جمله شهید جهان آرا را به گروگان گرفت. تکاوران نیروی دریایی گروگان‌ها را از دست آن‌ها آزاد و در نهایت امنیت را به خرمشهر بازگرداندند. به همین خاطر فرماندار وقت خرمشهر در تقاضایی ضمن تقدیر از تکاوران خواستار تمدید ماموریت تکاوران در خرمشهر شد.

بامداد روز چهارم مهر ارتش بعث از جاده شملچه تا پل نو پیش آمده بود. تکاوران مستقر در پل نو سربازان دشمن را متوقف کرده و تا ساعت 11 شب دشمن را از شلمچه عقب رانده و حتی وارد خاک عراق شدند و پاسگاه مرزی ایران و عراق در منطقه شلمچه در اختیار نیروهای ایرانی قرار گرفت؛ اما یکی از بزرگ‌ترین خیانت‌های دفاع در همین جا توسط بنی‌صدر رقم خورد. در حالی که نیروهای ایرانی در خاک عراق تثبیت شده و منتظر نیروهای کمکی و آتش توپخانه بودند, اما خبری از کمک نشد و رزمندگان ایرانی تک و تنها مانده و عقب نشینی می کنند. 

نمونه هایی از فداکاری مدافعان خرمشهر که تاکنون کم‌تر در جایی بیان شده است
شهید استوار قاسم خسروی در حالی که به تنهایی با تفنگ 106 بدون داشتن هیچ موضع و سنگری، دشمن را هدف قرار می داد رجز می خواند که «من زنده باشم و تو به خاک من تجاوز کنی». او یک هفته حرکت ستون عراقی را در پلیس راه خرمشهر به عقب انداخت و سرانجام دشمن با به شهادت رساندن وی توانست از پلیس راه عبور کرده وارد خرمشهر شود.

یکی از سرداران سپاه پاسداران به نام بهرامی در زمان مقاومت خرمشهر در مقابل ارتش بعث می‌گوید: من که خدمت سربازی را انجام داده بودم و درجه‌های ارتش را خوب می‌شناختم در یکی از صحنه‌های درگیری شاهد بودم که ستوان یکم امیری با تانک با دشمن درگیر بود، آخرین مقاومت‌های پادگان دژ بود که ما به همراه تعدادی از برادران سپاهی و نیرو‌های مردمی برای کمک به برادران ارتشی به سمت پادگان دژ رفتیم. به ستوان امیری گفتم که تو هم با ما به داخل شهر بیا تا به همراه دیگران در شهر با دشمن بجنگیم، او گفت: ایران کشوری بزرگ است، ولی جایی برای عقب نشینی امیری وجود ندارد. این افسر شجاع در همان درگیری به شهادت رسید.

همچنین در جریان درگیری‌ها تعدادی از نیروهای سپاه پاسداران در گوشه‌ای از شهر در محاصره دشمن افتاده بودند که با هجوم تکاوران نیروی دریایی از محاصره خارج می‌شوند. در مقاومت 34 روزه خرمشهر باید از شهیدانی چون اقارب پرست، محمد جهان آرا و سرهنگ شریف النسب که در روز‌های آغازین هجوم و مقاومت 34 روزه خرمشهر، فرماندهی و هدایت نیرو‌های بدون سازمان اعم از نظامی و مردمی را بر عهده داشتند یاد کنیم. سرهنگ شریف النسب به همراه روحانی شهید شریف قنوتی در خیابان 40 متری خرمشهر مورد اصابت گلوله‌های دشمن قرار می‌گیرند. قنوتی به شهادت می‌رسد و سرهنگ شریف النسب که مجروح در کنار شهید قنوتی افتاده بود صدای سرباز عراقی را که با سرنیزه به سر شهید قنوتی می‌زد و می‌گفت: من یک خمینی را کشتم، خوب به خاطر می‌آورد.

روز بیست‌وهشتم مهرماه فرمانداری خرمشهر توسط ارتش بعث اشغال می شود؛ اما تکاوران ارتش همان روز فرمانداری را پس می گیرند. ارتشی و سپاهی و بسیجی بیش از یک ماه با دشمن مردانه جنگیدند و شهدای بسیاری را تقدیم کردند، اما شد آنچه نباید می شد. سرانجام عصر روز سوم آبان، دشمن به پای پل خرمشهر می‌رسد و خونین‌شهرِ ایران پس از 34 روز مقاومت حماسی دلاورمردان، به اشغال دشمن در می‌آید؛ اشغالی که 19 ماه به طول می‌انجامد و سرانجام در تاریخ سوم خرداد 1361 دلیرمردان اسلام در قالب عملیات بیت المقدس، این خطه حماسه آفرین را به دامان میهن باز گرداندند.