پیام خوزستان - ایسنا/خوزستان یک مربی تکواندو باوجود تعطیلی باشگاه‌های ورزشی در خوزستان به دلیل شیوع کرونا ویروس، دست از آموزش شاگردانش بر نداشته است و این بار به صورت آنلاین، شاگردانش را تمرین می‌دهد.

از اسفندماه تاکنون باشگاه‌های ورزشی با دستور ستاد پیشگیری از کرونا ویروس در ورزش، در تمام نقاط کشور از جمله استان خوزستان تعطیل هستند اما یک مربی تکواندو در اهواز که باشگاه او از سازنده‌ترین باشگاه‌های تکواندو خوزستان نیز محسوب می‌شود، در روزهایی که جهان با کرونا دست و پنجه نرم می‌کند، برای این که شاگردانش از نظر جسمی و روحی روانی از وضعیت مطلوب دور نشوند، به همراه فرزند دختر و پسر خود که از مقام‌آوران این رشته هستند، تمریناتی را برای حفظ آمادگی شاگردانش به صورت آنلاین برگزار می‌کند.
این مربی که تاکنون بیش از 1800 تکواندوکار پرورش داده است، خود دغدغه‌های بسیار دارد. از نبود بودجه و بی‌توجهی مسئولان ورزش استان تا نبود سالن اختصاصی. شاهین باویان که در راه پرورش ورزشکاران و رونق تکواندو استان، سختی‌های بسیاری را متحمل شده است، حالا تصمیم عجیبی در سر دارد. او می‌گوید اگر دیگر حمایت نشود، مهاجرت خواهد کرد.
خبرگزاری ایسنا، به سراغ باویان، این مربی تکواندو در خوزستان رفت و با او به گفت‌وگو پرداخت؛ مشروح این گفت‌وگو در ادامه آمده است.
برگزاری تمرینات خانوادگی
زمانی که اداره‌کل ورزش و جوانان خوزستان به دلیل شیوع کرونا، دستور به تعطیلی باشگاه‌های ورزشی داد، من هم که باشگاه تکواندویی در اهواز را اداره می‌کنم، به منظور حفظ سلامتی ورزشکاران‌مان به دستور ابلاغی تمکین کردم. ما برای سال 99 قصد داشتیم که علاوه بر حضور در رده‌های سنی نونهالان و نوجوانان، در رده سنی خردسالان نیز در لیگ برتر تکواندو کشور شرکت کنیم. البته تیم‌داری ما بدون هیچ گونه حمایت مالی است. به هرحال باتوجه به برنامه حضورمان در لیگ برتر از شاگردانم خواستم که از تمرینات خود در خانه فیلم بگیرند تا آن‌ها را کاملا زیر نظر داشته باشم ولی بعد متوجه شدم که اینگونه نمی‌توان کار را به صورت حرفه‌ای پیش ببرم.

حس پدرانه
در ادامه تصمیم گرفتم که به همراه دختر و پسرم تمریناتی داشته باشم و بعد نیز با شاگردان به صورت آنلاین تمرین کنم تا آمادگی‌شان حفظ شود. دخترم جزو مربیان، داوران و مدال‌آوران و پسرم نیز از مقام‌آوران استان و کشور است. من حس پدرانه‌ای نسبت به شاگردانم دارم و با شیوع کرونا، دست روی دست نگذاشتم. مطمئنم که از باشگاه‌های دیگر چند گام جلوتر هستم. به هر حال با روشی که برای روزهای کرونایی در نظر گرفتم، حداقل فکر و ذهن شاگردانم را در شرایط خوبی قرار داده‌ام و می‌دانم آن‌ها حداقل به تکواندو فکر می‌کنند و شاید این کار از نظر بدنی، 30 یا 40 درصد تاثیر داشته باشد اما شاگردانم از نظر ذهنی آماده هستند و از فضای ورزش دور نشده‌اند. من مسن‌ترین مربی خوزستان هستم که در رقابت‌های استانی به عنوان کوچ می‌نشینم ولی از کار کردن با شاگردانم خسته نمی‌شوم.
آینده یک مربی به کجا ختم می‌شود؟
همدلی خوبی بین کمیته‌های مختلف هیات تکواندو خوزستان وجود دارد و درست است که همیشه مخالفان بوده‌اند، اختلاف نظرها نیز وجود داشته و سنگ‌اندازی‌هایی صورت گرفته است و می‌دانم که هیات استان صد درصد موفق نیست اما در حال خوب پیش رفتن است. رییس هیات و دبیر هیات با تمام توان کار می‌کنند ولی دست‌شان کوتاه است و مشکل اصلی ما در بحث قهرمانی یا قهرمان‌پروری در استان خوزستان، نبود اسپانسر است. از اداره‌کل ورزش و جوانان خوزستان انتظار داریم که حمایت کند و سوالم از مسئولان ورزش خوزستان این است که چرا از یک قهرمان حمایت نمی‌کنند و آینده او و یک مربی به کجا ختم می‌شود؟ یک تکواندوکار تا زمانی که خردسال و نونهال است، توسط خانواده‌اش حمایت می‌شود ولی وقتی بزرگتر می‌شود و به مرحله رشد می‌رسد، دیگر نمی‌تواند به خانواده‌اش بگوید پول شهریه من را بدهید و اگر ما از او حمایت نکنیم، شک نکنید تکواندو را رها می‌کند. خوزستان در کشور کم مدال است که دلیل آن هم حمایت نشدن و بی‌توجهی مسئولان ورزش خوزستان به این رشته است.
ملاقات مسئولان ورزش خوزستان پای خودروهای‌شان
انتظار دارم مسئولان به باشگاه‌های سازنده توجه کنند تا دلسرد نشوند. من به خاطر مشکلی که برای اعزام تیمم به رقابت‌های کشوری داشتم، چندین بار به اداره‌کل ورزش و جوانان استان مراجعه کردم که مدیرکل و معاون او را ببینم ولی وقت ملاقات به من ندادند و مجبور شدم به دفتر رییس اداره ورزش و جوانان اهواز مراجعه کنم و خوشبختانه او تنها مدیری است که مسئول دفتر ندارد و راحت می‌شود او را ملاقات کرد. مسئولان ورزش را تنها می‌توان پای ماشین‌هایشان، آن هم زمانی که قرار است به خارج از اداره برای جلسه‌ای بروند، ملاقات کرد. سوال من این است که اداره‌کل ورزش و جوانان خوزستان برای بحث قهرمانی و آینده مربی و باشگاه‌های استان چه برنامه‌ای دارد؟ یکی از دلایل عدم موفقیت تکواندو خوزستان در کشور، بی‌توجهی به باشگاه‌های سازنده از سوی اداره‌کل ورزش استان است.

دلم خون است
من از سال 85 تاکنون، سرمربی تیم‌های اعزامی استان به رقابت‌های کشوری هستم و هفت سال است که باشگاه من به صورت مستمر در مسابقات کشوری شرکت می‌کند و هر سال نیمی از تیم اعزامی استان به مسابقات کشوری از شاگردان من هستند ولی تاکنون هزار تومان هم از سوی ارگانی حمایت نشده‌ام. صد بار هم به مسئولان ورزش استان گفته‌ام که نیاز به حمایت دارم و گفته‌اند چشم ولی بعد یکی از این مسئولان به من گفت که نزدیک به سه هزار باشگاه در خوزستان داریم و نمی‌توانیم به همه کمک کنیم ولی سوال من این است مگر چند باشگاه فعال و سازنده در خوزستان وجود دارد که قهرمان تحویل کشور می‌دهد؟ دل من خون است و حرف‌های بسیاری دارم.
همه خانه تکواندو دارند و ما نداریم
بیش از 12 شاگرد من اکنون مربی و داور و همچنین باشگاه‌دار هستند. آخر هفته‌ها نیز از برخی شهرستان‌ها علاقه‌مندان به تکواندو به باشگاه من می‌آیند و رایگان آموزش می‌بینند. افتخار می‌کنم که هر کسی نامه بیاورد که بی‌بضاعت است او را رایگان آموزش می‌دهم و این جزو وظایف من است. من الان سه ماه است که با تعطیلی باشگاه‌ها، درآمدی نداشته‌ام و از جیب خود پول اجاره باشگاه را می‌دهم. باشگاه‌ها منبعی ندارند که پس‌اندازی داشته باشند. باید مدیران باشگاه‌ها و مربیان حمایت شوند. اداره‌کل ورزش و جوانان، سالن‌های ورزشی بسیاری دارد و چرا تحویل تکواندو نمی‌دهند؟ همه شهرها خانه تکواندو دارند ولی خیلی زشت است که ما خانه تکواندو نداریم. ما بدون چشم‌داشت کار می‌کنیم و هدف‌مان رشد این رشته است اما حمایت نمی‌شویم. تکواندو خوزستان از سایر استان‌ها عقب مانده است که علت، نبود بودجه است. به دلیل عدم حمایت مالی نمی‌توانیم ورزشکاران را به تمام مراحل مسابقات اعزام کنیم.

عکس‌های‌شان را گرفتند و رفتند
از سال 90 تا 98 به عنوان بهترین مربی استان در رده‌های سنی نوجوانان، جوانان و بزرگسالان معرفی شدم و برای دو بار نیز عنوان بهترین مربی جنوب کشور را به دست آوردم. بیش از 25 ورزشکار من در رده‌های سنی خردسالان، نونهالان و نوجوانان به مقام قهرمانی کشور دست پیدا کرده‌اند. سال‌های بسیاری است که برای ورزشکاران‌مان مراسم تجلیل برگزار می‌کنیم و پنج بار نیز از مسئولان ورزش استان دعوت کرده‌ام که حضور پیدا کنند ولی تاکنون یک بار هم پای‌شان را به باشگاهی که از سازنده‌ترین باشگاه‌های تکواندو خوزستان است، نگذاشته‌اند. البته وقتی در حادثه تروریستی 31 شهریورماه اهواز یکی از تکواندوکاران نیز زخمی شد، تصمیم گرفتیم طی مراسمی از او تجلیل کنیم که این بار، مسئولان اداره‌کل ورزش استان با دوربین‌های‌شان آمدند و عکس گرفتند و رفتند. آیا آن‌ها دیگر از این ورزشکار خبری گرفتند؟ این مسئولان هیچ برنامه‌ای برای قهرمانان، مربیان و باشگاه‌داران خود ندارند. قهرمانان استان از باشگاه‌های شخصی چهره می‌شوند و باشگاه‌های دولتی هیچ نقشی ندارند اما بعد از باشگاه‌های شخصی حمایت نمی‌شود.
در فکر مهاجرت هستم
چهار سال است که به دنبال وام هستم تا بتوانم مکانی برای احداث یک باشگاه بگیرم زیرا مکان فعلی باشگاه اجاره‌ای است و هر سال نیز صاحب ملک دستور به تخلیه باشگاه می‌دهد و من برای ادامه کار و مسیر، مجبورم کرایه بیشتری به او بدهم. این‌ها دغدغه‌های منِ باشگاه‌دار و علاقه‌مند به کار است اما هیچ کسی از من حمایت نکرده است. من اکنون از کانادا، عمان و امارات پیشنهاد دارم و اگر به من فشار بیاورند، مهاجرت می‌کنم. کسی نیست درددل من را متوجه شود. کارد به استخوانم رسیده است. الان که این‌ها را می‌گویم بغض دارم. من می‌خواهم کار فرهنگی انجام دهم ولی کمکم نمی‌کنند. من تاکنون بیش از 1800 شاگرد تربیت کرده‌ام اما مسئولان ورزش استان به من توجهی ندارند. از اداره‌کل ورزش خوزستان گله‌مند هستم زیرا می‌توانند موانع را از سر راه من بردارند اما این کار را انجام نمی‌دهند. پس از رفع کرونا، اگر حمایتم نکردند، مهاجرت می‌کنم و به جایی می‌روم که آینده ورزش خودم و فرزندانم تامین شود. بیش از 30 مربی ایرانی اکنون در عمان هستند و چرا باید سرمایه‌ها را از دست بدهیم؟ مقصر این مهم، وزارت ورزش و مدیران کل ورزش استان‌ها هستند که شرایط لازم را برای این مربیان فراهم نمی‌کنند.
انتهای پیام