بزرگنمايي:

پیام خوزستان - در پایان فصل هجدهم فوتبال، تیم نفت‌مسجدسلیمان به سختی توانست در لیگ برتر بماند و اکنون در حالی که تنها چهار روز از پایان لیگ می‌گذرد، باتوجه به عدم ساختار مناسب باشگاه، اما و اگرها بسیاری برای حضور زردپوشان نفت در لیگ نوزدهم وجود دارد.
به گزارش ایسنا – منطقه خوزستان، پس از صعود نفت به فصل هجدهم فوتبال، صحبت‌ها‌ی مسوولان نوید روزهای خوب برای فوتبال شهر اولین‌ها بود و این امید می‌رفت که فصل هجدهم فصلی متفاوت برای خوزستانی‌ها باشد، چیزی که با بقای سخت نفت‌مسجدسلیمان در لیگ و سقوط استقلال خوزستان محقق نشد.
 با لیگ برتری شدن نفت و با توجه به سابقه قبلی این تیم در لیگ برتر و مشکلاتی که از آن زمان همچنان گریبان‌گیر این باشگاه بود، این نگرانی وجود داشت که نفتی‌ها در لیگ هجدهم نیز با مشکلات بسیاری مواجه شوند و نتوانند به ثبات برسند، موضوعی که با بقای ناپلئونی نفت در لیگ بیشتر رنگ واقعیت به خود گرفت و اکنون به حقیقتی محض و تلخ تبدیل شده است.
نفت‌مسجدسلیمان زمانی که مجوز حضور در لیگ برتر را به دست آورد، از همان ابتدا از نظر ساختار مدیریتی دچار مشکلات بسیاری بود، ضمن این‌که زیرساخت لازم در شهر مسجدسلیمان و ورزشگاه آن فراهم نبود - به صورتی که حتی فاقد یک دوربین پایش تصویر بودند-، هیات‌مدیره آن نیز قانونی نبود و مجوز باشگاه‌داری حرفه‌ای را هم نداشتند و این‌جا بود که همه برای این‌که نفت در لیگ بماند و امید شهر اولین ها ناامید نشود، دست به کار شدند و در نهایت با فشار استاندار و تعهد مدیرکل ورزش خوزستان و درخواست و تماس‌های مکرر آن‌ها با تاج رییس فدراسیون، مجوز حضور این تیم نفتی در لیگ برتر صادر شد.
در ادامه نیز باتوجه به نامه بهاروند نایب‌رییس فدراسیون فوتبال به رییس سازمان لیگ درخصوص تعیین تکلیف اعضای هیات‌مدیره باشگاه نفت‌مسجدسلیمان، با پیشنهاد مدیرکل ورزش خوزستان و مصوبه شورای تامین استان به سازمان لیگ، نفرات معرفی شده از سوی شرکت ملی مناطق نفت خیز جنوب به عنوان هیات‌مدیره موقت کار خود را در باشگاه آغاز کردند، البته این هیات‌مدیره حتی اجازه بازکردن حساب قانونی و به نام باشگاه را نداشتند و تمامی پرداخت‌ها به بازیکنان باید از راه‌های دیگر انجام می‌شد اما تمام تلاش‌ها این بود که تیم در لیگ بماند.
بی‌ثباتی تنها به مدیریت باشگاه ختم نمی‌شد و این تیم در راس کادرفنی خود نیز بی‌ثبات بود؛ مسوولان ابتدا ویسی را به عنوان سرمربی نفت انتخاب کردند ولی از همان ابتدا و باتوجه به مشکلاتی که در باشگاه وجود داشت، مشخص بود که این مربی خیلی دوام نمی‌آورد و می‌رود که به همین صورت هم شد. در ادامه با هزار امید و آرزو علیرضا مرزبان به عنوان سرمربی جدید معرفی شد. تیم در دوران مرزبان یک روز خوب و یک روز بد کار می‌کرد و در ادامه نیز افت بدنی کاملا مشهود بود، چرا که مرزبان یک بدنساز برای تیمش نداشت و در ادامه هم بازیکنان از نظر بدنی تحلیل رفتند و این‌گونه شد که تیم نتیجه نگرفت و نفت به باخت عادت کرد و هر روز شرایطش برای بقا سخت و سخت‌تر شد.
مرزبان هم کنار گذاشته شد و به فیروز کریمی ماموریت داده شد که در پنج بازی باقی مانده، تیم را در لیگ نگه دارد. کریمی هم 3 امتیاز از 15 امتیاز را گرفت و نفت کاملا با خوش‌شانسی و به لطف عدم نتیجه‌گیری سپیدرورد توانست در لیگ بماند.
 این تیم اکنون برای این‌که بتواند لیگ نوزدهم را هم به چشم ببیند، نیاز به یک ساختار جدید دارد که مورد تایید سازمان لیگ باشد و بتواند مجوز حرفه‌ای بگیرد، باید نواقص ورزشگاه برطرف و از همه مهمتر هیات‌مدیره قانونی منصوب شود و در غیر این صورت باید از دست رفتن این سهمیه خوزستان را هم قطعی دانست.
اکنون نیز از شواهد مشخص است که حضور نفتی‌ها در فصل نوزدهم در هاله‌ای از ابهام است زیرا در حال حاضر اراده رفع مشکلات از سوی مجموعه شرکت نفت باتوجه به تاکید وزارت نفت به عدم تیم‌‌داری و کاهش 60 درصدی هزینه‌های ورزشی دیده نمی‌شود و آینده نفت را در ابهام فرو ‌برده است.
شاید تنها راه این‌که نفت‌مسجدسلیمان دوباره بتواند در لیگ برتر شرکت کند، ورود و ریش گرو گذاشتن استاندار و مدیرکل وررش خوزستان همچون فصل گذشته باشد ولی تا چه زمانی باید با این شیوه مسایل را حل کرد و آیا نباید در روزهایی که ورزش در دنیا هر روز چندین قدم به سوی پیشرفت و حرفه‌ای‌تر شدن بر می‌دارد، در ایران و خوزستان تنها یک قدم به سوی حرفه‌ای شدن برداشت؟
اگر مسوولان باشگاه نفت‌مسجدسلیمان که البته به تازگی نیز مدیرعامل استعفا کرده است، همین حالا فکری برای بهبود وضعیت و رفع مشکلات اشاره شده نداشته باشند، خوزستان خیلی راحت دومین سهمیه لیگ برتری خود را هم از دست خواهد داد و شاید در سال‌های آینده از خوزستان، مهد فوتبال کشور خیلی کمتر شنید شود.
باید گفت که دود بی‌تدبیری و ناکارامدی برخی مدیران تنها به چشم مردمی می‌ورد که در مسجدسلیمان از نظر شرایط شهری، اجتماعی و امکاناتی در وضعیت بسیار بدی هستند و شاید 90 دقیقه فوتبال باعث ‌‌شود که فارغ از این مشکلات و شرایط سخت کنار هم جمع شوند، شور و هیجان داشته باشد و ساعت‌ها بعد از بازی نیز از فوتبال حرف بزنند.
یادداشت از پریسا زنگنه‌منش، ایسنا خوزستان
انتهای پیام